ดวงตาที่คอยเฝ้ามอง

ข้อมูลเบื้องต้น

...ตั้งแต่จำความได้ ทุกๆคนต่างพูดเสมอว่า ความรักของแม่คือการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่คิดเช่นนั้น แต่แท้ที่จริง ฉันกลับไม่เคยรู้เลยว่าการเสียสละนั้นมันยิ่งใหญ่ถึงเพียงใด...

เนื้อเรื่อง

   เช้าวันที่อากาศสดใส เสียงนกร้องประสานเสียงแว่วมาแต่ไกล ราวกับกำลังร้องเพลง ต้อนรับรุ่งอรุณแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องๆ หนึ่ง ในห้องนั้น 'แม่' กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงสีขาว ริมฝีปากบางอมยิ้มละมุนละไม ฉันค่อยๆใช้ผ้าขนหนูเช็ดไปตามเนื้อตัวของท่าน

“วันนี้ลูกของแม่แต่งตัวสวยจัง”

ทันทีที่ฉันได้ยินคำพูดนั้น น้ำอุ่นๆก็ร่วงพรูออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง

“แม่ก็สวยเหมือนกันค่ะ”
ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไว้และรักษาน้ำเสียงให้อยู่ในระดับปกติที่สุด

     แม้ว่าเวลานี้ บรรยากาศจะอบอุ่น แสงอาทิตย์จะเจิดจ้า ทว่าฉันก็อดร้องไห้ไม่ได้จริงๆ

     สองเดือนก่อนหน้า

ฉันนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เม็ดฝนเม็ดเล็กๆกำลังตกลงมาจากท้องฟ้า เหมือนเช่นหยดน้ำตาของฉันที่กำลังไหลริน ภาพใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งกับคำพูดสั้นๆที่ว่า ‘เราเลิกกันเถอะ’ ลอยวนเวียนอยู่ในหัวของฉันซ้ำไปซ้ำมา เหมือนต้องการจะตอกย้ำให้บาดแผลในใจเจ็บลึกยิ่งขึ้น

“ถึงไม่มีเขา แต่ก็ยังมีแม่อยู่อีกคนที่รักลูกนะ”

ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆปลอบพลางลูบหัวฉันเบาๆ...ความรักในแบบหนุ่มสาว จะเหมือนเช่นความรักของแม่ลูกได้อย่างไร ฉันคิด

“หนูจะออกไปข้างนอก”

ฉันลุกพรวด ก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไป โดยไม่ฟังเสียงเรียกของแม่ ฉันมิอาจทนนั่งอยู่ในห้องสีเหลี่ยมเล็กๆได้อีกต่อไป ฉันอยากเจอเขา...

     ด้านนอก บรรยากาศที่มืดสลัวและฝนที่กำลังตกหนัก ส่งผลให้การมองเห็นสิ่งต่างๆยากลำบากกว่าปกติ ทันทีที่ฉันก้าวเท้าลงจากฟุตบาท ชั่ววินาทีที่เท้าสัมผัสกับพื้นถนน ฉันรู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนหน้าผาสูงชัน ก่อนจะดิ่งลงมาอย่างแรง

“เอี๊ยดดดด...โครม!”

เสียงล้อรถบดลากกับพื้นถนน และเสียงกรีดร้องของแม่ที่วิ่งตามมา คือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง

     ภายในห้องสีขาวเล็กๆ ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัว นางพยาบาลในชุดสีขาวรีบเดินตรงเข้ามาหาฉัน ก่อนจะถาม

“มองเห็นทุกอย่างชัดเจนไหมคะ”

ฉันงุนงงมาก แต่ก็ยังตอบออกไป

“ชัดเจนค่ะ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเหรอคะ”

สีหน้าของนางพยาบาลดูเศร้า เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบฉัน

“คุณประสบอุบัติเหตุ ถูกรถชน ดวงตาทั้งสองข้างได้รับการกระทบกระเทือนจนมืดบอด แต่โชคดี ที่มีผู้ใจบุญบริจาคดวงตาให้ คุณจึงสามารถกลับมามองเห็นได้เหมือนเดิมอีกครั้ง...รู้ไหมค่ะ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ คุณสลบไปนานถึงหนึ่งเดือนเต็ม”

ทันทีที่ได้ฟัง ฉันรู้สึกเหมือนช็อกไปชั่วขณะ พยายามบังคับริมฝีปากให้ถามออกไป

“แล้วใครคือผู้บริจาคดวงตาให้ฉันเหรอคะ”

“...เธอคือ คนที่พาคุณมาส่งโรงพยาบาล และคอยเฝ้าดูแลคุณตลอดหนึ่งเดือน...คุณแม่ของคุณค่ะ!”

“ลูกร้องไห้เหรอ...ร้องไห้ทำไม”
แม่ถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ทั้งที่เปลือกตายังคงปิดสนิท พลางใช้มืออุ่นๆคลำที่ใบหน้าของฉัน ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้...

...ตั้งแต่จำความได้ ทุกๆคนต่างพูดเสมอว่า ความรักของแม่คือการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่คิดเช่นนั้น แต่แท้ที่จริง ฉันกลับไม่เคยรู้เลยว่าการเสียสละนั้นมันยิ่งใหญ่ถึงเพียงใด

       ในขณะที่แม่เฝ้ามองและห่วงใยฉัน...ฉันกลับไปคิดถึงแต่คนอื่น

       ในขณะที่แม่เป็นทุกข์ เพราะเห็นฉันเจ็บปวด...ฉันกลับนึกถึงแต่ตัวเอง 
       ในขณะที่แม่มองไม่เห็นเพราะเสียสละเพื่อลูก...ฉันกลับร้องไห้ด้วยดวงตาของท่าน 
    ...หลายต่อหลายครั้งที่ฉันทำตัวแย่ แต่แม่ก็ไม่เคยบ่นเลยสักคำ   

'แม่ไม่ได้รักลูกแค่ตอนที่ลูกโตเป็นผู้ใหญ่ หากแต่เป็นตั้งแต่เกิดไปจนวันตาย ไม่เหมือนเช่นแฟน และแม่ก็ไม่ได้รักลูกที่รูปกายภายนอก เหมือนอย่างที่แฟนรักเรา' 

      ณ วันนี้ ฉันได้รู้แล้วว่า...ความรักที่แท้จริงคืออะไร การเสียสละของผู้เป็นแม่ยิ่งใหญ่ขนาดไหน และใครคือคนที่ฉันควรจะรัก

...แม้ว่าตลอดทั้งชีวิต ฉันจะไม่สามารถทดแทนพระคุณของแม่ได้หมด แต่ฉันสัญญาว่าจะรักและดูแลท่านให้ดีที่สุด เท่าที่ลูกคนหนึ่งจะทำได้ 

“ขอบคุณนะคะแม่...หนูรักแม่นะคะ”

ฉันบอกทั้งน้ำตา แม่ยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะตอบกลับมาว่า “แม่ก็รักลูกเหมือนกันจ้ะ”  

...เพียงเพราะ รัก แม่จึงไม่เคยเสียดายที่จะเสียสละ

ในชีวิตหนึ่งของคนเรา จะมีอะไรที่โชคดีไปกว่า การที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่...